capitolo secondo.
— Be soy gueritz ab aitan, Dona, de pon' e d' afari.
— Amicx, sufren, morceyan Conqueron li fin aman.
— Dona, trop ai greu al dan.
— Amicx, ie us retenc baysan.
— Dona, doncx a vos mi ven De mas jonchas huunlmen.
— Marques, en trop d'onramen Cuiatz puiar veramen.
— Dona, qu'ie us am finamen!
— Marques, e tu fas no sen.
— Dona, mot ai gran talan
Qu' ie us tengues a mon coman.
— Marques, ben m'iray gardan, E dizetz folla gran.
— Dona, ja no y agras dan.
— Marques, no rn' en plieu cn tan.
Chè già l'amico, poi ch'e'fia gioioso, Scorderà il tempo ch'era ambascioso. Talché, se il solo ben fa il mal fuggire Ben dee dirsi maggior senza fallire.
Gaucelmo, il tenzonar nostro dubbioso Alla contessa vada frettoloso In Angolcmme, e saprann' Ella dire Il bene e il male, ed il miglior cernire.
Alberto, nel parer vostro mi poso, Perchè tropp' Ella ha cuor giudizioso, Sebben la nostra terra fa smorire Non volendo di Francia anche venire.
— Donna, a voi mi raccomando Perchè ognor vj venni amando.
— Sere, dicovi e vi mando Ch' io farò vostro comando.
— Donna, assai mi va tardando.
— Ser, non danno fia aspettando,
— Donna, gìurovi a mia fo', Morrò, se non dirai: tie\
— Sere, membrivi di me
Ch' io di cor v'amo e di fe\
— Donna, dunque abbi mercè.
— Sere, si, ch'avrolla io be'.
— Donna be' son io gioioso Perchè in vostro umor riposo.
— Ser, lo mio cuore amoroso