Stai consultando: 'Storia della Letteratura Romana ', Cesare Tamagni

   

Pagina (385/608)       Pagina_Precedente Pagina_Successiva Indice Copertina      Pagina


Pagina (385/608)       Pagina_Precedente Pagina_Successiva Indice Copertina




Storia della Letteratura Romana

Cesare Tamagni
Francesco Vallardi Milano, 1874, pagine 590

Digitalizzazione OCR e Pubblicazione
a cura di Federico Adamoli

Aderisci al progetto!

   
[Progetto OCR]




[ Testo della pagina elaborato con OCR ]

   capitolo li. — i poeti epici. 389
   (3) Viaggi. Trist. 1. 2. 77. — Nec peto> quas quondam petii studiosus, Athenaa, Ponto, IL 10, 211
   Te duc6, magnificas Asiae perspeximus urbes; Trinacris est oculis te duce nota meis.
   (4) Onori. Triet. IV. 10, 33.
   Cepimus et tenerae primos aetatis honores, Deque viris quondam pars tribus una fui. » » II. 93.
   Nec male commissa est nofcis fortuna reorum
   Lisque decem deciens inspicienda viris. Res quoque privatas statui sine crimine jr.dex, Deque mea fassa est pars quoque vieta fide. » Fast. IV. 384.
   Inter bis quinos usus honore viros.
   (5) Mogli. Trist. IV. 10. 68.
   Poene mihi puero nec dìgna nec utilis uxor
   Est data, quss tempus per breve nupta fuit. Illi successit, quamvis sine crimine coniunx,
   Non tamen in nostro firma futura toro. Ultima quae mecum seros permansit in annos, Sustinuit conjunx exsuhs esse viri.
   scritta la settima triste del libro III, e nella 10 del libro IV, scrive an-
   Filia me mea bis prima fecunda juventa, Sed non ex uno conjuge, fecit avum.
   Dai primi versi della lettera settima parrebbe che fosse figlia della sua terza moglie:
   Vade salutatum, subito perarata, Parillam
   Littera, sermonis fida ministra mei 1 Aut illam invenies dulci cum matre sedentem, Aut inter libros Pieridasque suas.
   (6) Esiglio. Trist. IV. 10. 89,
   Fama, parentales, si vos mea contigit, umbrae,
   Et sunt in Stygio crimina nostra foro ; Scite precor causam . . . nec vos mihi fallere fas est . . . Errorem jussae, non scelus, esse fugae. .... Trist. II. 109.
   Illa namque die, qua me malus abstulit error, Parva quidem periit sed sine labe domus.
   ____» II. 207.
   Perdiderint cum me duo crimina, Carmen et error,
   Alterius facti culpa silenda mihi: Nam non sum tanti renovem ut tua vulnera, Cfesar, Quem nimio plus est indoluisse semel. .... ex Ponto, lì. 9. 71.
   Nec quicquam, quod lege vetor committere, feci.
   E nell'unica elegia del secondo libro delle Tristi discorrendo dei suoi libri amatorii, si lagna lungamente d'essere stato punito per una colpa, che alla perfino gli era comune con tutti i poeti, e quando, chi ne lo puniva, tollerava sulla scena del teatro paiole ed atti ben più licenzios Gli pareva anche cùe la pena avesse seguito troppo da lungi la Tamagni. Letteratura Romana,. 47
   369 — e dal
   Alla figlia è cora (15):